آینده کجاست؟ آینده چه کسی یا چه چیزی است؟

فکر کردن به آینده، می تواند یک جور فکر کردن گذرا و سرسری باشد، و یا همراه با تعمق و تفکر به آن...

آن گاه که از دور، به آینده نگاه می کنیم، در حالی که سرگرم هر چیزی، غیر از آینده هستیم، تصویری از آینده در نظر ما مجسم می شود، که با تصویر نگاه نزدیک و دقیق به آن، زمین تا آسمان تفاوت دارد.

وقتی آینده را نمی شناسیم، می توانیم آن را بیرون پرانتز، گیومه، کادر و یا هر محدوده ی دیگری بگذاریم و بی تفاوت از کنارش بگذریم؛ اما وقتی می شناسیمش، خوب هم می شناسیمش، آن را با احترام، از بقیه ی کلمات جدا می کنیم و بر راس و بر عرش می نشانیمش: "آینده"

"آینده" کجاست؟ آینده چه کسی یا چه چیزی است؟

"آینده" چه قدر از ما فاصله دارد؟ ما چه قدر با آینده ای که بهش فکر می کنیم فاصله داریم؟ چه قدر راه های محتمل و غیر محتمل تا آینده داریم؟ آینده آیا خود ما هستیم؟ یا کسی یا کسانی غیر ما هستند؟ آینده آیا چیزی است که ما، مال خودمان می دانیمش... یا نه می دانیم، نه می خوانیم و نه می خواهیمش؟!

چطور است "آینده" را زیر زبانتان ( زبانمان ) مزه کنید ( کنیم )... چطور است یک جوری بهش فکر کنید ( کنیم ) که انگار همین حالا، همین جا در جوار شما ( ما ) نشسته، با ما می نشیند، با ما برمی خیزد، با ما چای قند پهلوی لب سوز می نوشد، چطور است من و شما، طوری به "آینده" فکر کنیم که او، بدون اجازه ی ما، آب هم نخورد... آینده ای که مزه اش همین حالا زیر زبان شماست، چه شکلی است؟!